රටකට දේශයකට තාක්ෂණය ගැන මහා මෙරක් වූ දැනුම ඇතැඹුලක් කොට නිර්ලෝභීව දන් දුන් ඒ මහා නිහඬ කලාකරුවා ඊයේ හදිසියේ අභාවප්‍රාප්ත වී ඇත්තේ ඔහුගේ මවුබිමේදී නොවේ.සුදුස්සාට සුදුසු තැන නොදී දේශපාලන හාල්පරුවන්ගේ අතකොළුවන් වැජඹෙන රාජ්‍ය රුපවාහිනි සහ චිත්රපට සංස්ථාවන් වැනි රාජ්‍ය ආයතන කිසිවක තනතුරක් නොදී ඉවත දමා තිබුණු ඒ මහා මාධ්‍ය විද්වතා සිය කලකිරීම මත මවුබිමෙන් විතැන් වී දුරු කතරකට ගොස් මෙසේ සමු ගැනීමට ඉඩ දීම අපේ රටේ නිවට රාජ්‍ය පාලකයන් හට තරම් වේද...?
ලංකා නිවුස් සංස්කාරක මඩුල්ල
අභාවප්‍රාප්ත ඇන්ඩෲ ජයමාන්න මහතා ගැන විස්තරයක් පහතින්...
සම්මාන ලාභී ප්රවීණ සිනමා කැමරා අධ්‍යක්‍ෂකවරයකු මෙන්ම රූපවාහිනී නිර්මාණ ශිල්පියෙකු ද වූ ඇන්ඩෲ ජයමාන්න මහතා පෙරේදා (28දා) රාත්‍රියේ ඉතාලියේ මිලාන් මොන්සා නගරයේ පිහිටි රෝහලකදී අභාවප්‍රාප්ත විය. පිළිකා රෝගයට ගොදුරු වී සිටි ජයමාන්න මහතා කලක සිට එම රෝහලේ ප්‍රතිකාර ලබමින් සිටියේය.
ඒ මහතාගේ දේහය ශ්‍රී ලංකාවට රැගෙන ඒමට නියමිතය. ජයමාන්න මහතාගේ අවසන් කටයුතු සිදු කරන දිනය හෝ ස්‌ථානය පසුව දැනුම් දීමට නියමිතය. ඒ මහතා ජීවත්ව සිටි මීගමුවේදී අවසන් කටයුතු සිදු කිරීමට බොහෝ දුරට ඉඩ ඇතැයි අවමංගල්‍ය උත්සව කමිටුව සඳහන් කළේය.
මිය යන විට හැත්තෑ වැනි වියෙහි පසු වූ ඇන්ඩෲ ජයමාන්න 1943 නොවැම්බර් 09 දා මීගමුව පෙරියමුල්ලේදී උපත ලැබීය. කොළඹ ශාන්ත ඇලෝසියස්‌ විදුහලේ ඔහු අධ්‍යාපනය ලැබීය.
ඇන්ඩෲ ජයමාන්න මහතා සිනමා කැමරා අධ්‍යක්‍ෂවරයෙකි. චිත්රපට හා රූපවාහිනි නිර්මාණ අධ්‍යක්‍ෂකවරයෙකි. එමෙන්ම දේශීය සිනමාව හා රූපවාහිනි ක්‍ෂේත්‍රය පිළිබඳ තරුණ පරපුරට අධ්‍යාපනය ලබා දුන් ප්‍රවීණයෙකි.
‘තව මට සම්මාන එහෙම ලැබුණා. මම ඒකේ බරම සම්මානය තියා ගත්තේ මගේ ගෙදර දොර හුළඟට වැහෙන එක
වලක්වගන්න. ඔහු පැවසූයේ සිනාසෙමිනි. ‘හැබැයි මට ජීවිතයේ ලැබිච්ච ලොකුම සම්මානය දුන්නේ ජයන්ත ධර්මදාස මහත්තයා. ‘මා හට නවලෝකය ගැන හෙළි කරන්නට කාලය පැමිණ ඇත.
‘මට දවසක් දරුණු හදවත් අමාරුවක් හැදුනා. ඉතිං මාව ගෙනත් තිබුණේ නවලෝක රෝහලට. මගේ පපුවත් කපලා දොස්තරවරු කිව්වා සැත්කම හදිස්සියි, හාර ලක්ෂ හැත්තෑ දාහක් හොයා ගෙන එන්න කියලා.
ඒ වෙලාවේ ඉඳලා තියෙන්නේ මගේ ගෝලයෙක් වෙච්ච දීප්ති විජේතුංගයි. මගේ පුතාගේ අතේ තිබිල තියෙන්නෙත් රුපියල් 70 යි. මගේ බැංකු පොතේ සන්තකේට තිබුණේ රුපියල් දහ දාහයි. ඉතිං කොහොමද හාර ලක්ෂ හැත්තෑ දාහක් හොයන්නේ. ඔය මොහොතේ තමයි දීප්ති, ජයන්ත ධර්මදාස මහත්තයාට කතා කළේ. එතුමාගේ පෞද්ගලික ගිණුමෙන් මුදල් ගන්න කියලා සැත්කම කරන්න කියලා එතුමා ඉස්පිරිතාලෙට දැන්නුවා’ ජයන්ත ධර්මදාස මහතා ගැන ඔහු කෘතවේදී වූයේ එසේය.
‘මම කලාව වෙනුවෙන් අන්තිම වතාවටත් යමක් කරන්න උත්සාහ කළා. ඒ මීගමුවේ පාසල් ළමුන් 200 ක් තෝර ගෙන පුවත්පත් කලාව, ඡායාරූප කලාව ආදී දේ උගන්වන්න. මම මගේ සැලැස්ම ඉදිරිපත් කළාම මට ලැබුණේ කුණුහරුප සංග්‍රහයක් විතරයි. ඔවුන් කිව්වේ ඔය සැලැස්ම ගිහින් ඇමැති බන්දුල ගුණවර්ධනට දෙන්න කියලා. බන්දුල මහත්තයා කොහොමත් මගේ ප්‍රඩියුසර්. ඔය වගේ පොඩි දෙයක් කරන්න මට බන්දුල ළඟට යන්න උවමනා නැහැ. ඒ මගේ අන්තිම උත්සාහය. මං මීට පස්සේ කලාවේ ඉන්නේ නැහැ.’
කලාකරුවා කොහොමත් සංවේදීය. කලාවේ අංශ පිරිහීම තුළ ජයමාන්නයන් කලාවෙන් විසි වී හමාරය. ඇන්ඩෲ ජයමාන්න චිත්රපට සංස්ථාව තුළ වැඩිම අංශ ගණනක් සඳහා ලියා පදිංචිය ලත් කලාකරුවෙක් බව ප්‍රත්‍යක්ෂ වන්නකි.
ඒ කැමරා අධ්යක්ෂණය, අධ්යක්ෂණය, සහාය අධ්යක්ෂණය, වේශ නිරූපණය, සංගීත අධ්යක්ෂණය ආදී නේක විධ කටයුතු කෙරෙහිය.
එනිසාම හෙතෙම දුර්ලභ පුද්ගලයෙකි. ඔහු සෑම වැඩක් අවසානයේදීම බලාපොරොත්තු වූයේ එක් දෙයකි. ඒ මීගමුවට යාම සඳහා බසයේ අසුනක් පමණි.
විශේෂ ස්තුතිය – දීප්ති විජේතුංග
එදා අද මෙන් හුරු බුහුටි තාක්‍ෂණික මෙවලම් නොතිබූ යුගයෙකදී නිර්මාණය කළ හාරලක්‍ෂය සිනමා පටය රූ ගත කළ කර්කෂ වෑයමේ මතක සටහන් මෙසේ ඔබ හමුවට....
ඔහු සිනමා ක්‍ෂේත්‍රයට පිවිසියේ 1962 වසරේදී රසායනාගාර ශිල්පියකු ලෙසය. විජය චිත්‍රාගාරය ඔහුගේ පළමු සේවා ස්‌ථානය විය. ඔහු එහි සහාය කළමනාකරුද විය. අනතුරුව ඔහු ප්රවීණ සිනමාකරුවන් රැසකගේ චිත්රපට රැසක කැමරා අධ්‍යක්‍ෂවරයා විය. ටයිටස්‌ තොටවත්තයන්ගේ හාරලක්‍ෂය (71), අතීතයෙන් කතාවක් (72, සිහසුන (74), මංගලා (76), සාගරිකා (74), මරුවා සමග වාසේ (71), හඳයා (79) වසන්ත ඔබේසේකරගේ පළඟැටියෝ (79), පරාක්‍රම නිරිඇල්ලගේ සිරිමැදුර (89), ධර්මසිරි බණ්‌ඩාරනායකගේ හංසවිලක් (80), තුන්වැනි යාමය (83), සුද්දිලාගේ කතාව (85), ජැක්‌සන් ඇන්තනීගේ ජුලියට්ගේ භූමිකාව (98), එච්. ඩී. ප්‍රේමරත්නගේ මංගල තෑග්ග, සෙයිලම (95) විසි දැල (97), මොහාන් නියාස්‌ගේ යසෝමා (97), එක මලක පෙති (2006), විමල් රංජන් ප්‍රනාන්දුගේ සතිපූජා (84), ක්‍රිෂ්ටි ෂෙල්ටන් ප්‍රනාන්දුගේ තහනම් ගහ (2002) අරගලය (94) ඉන්ද්‍ර‚ලය (2000), රංජන් කුරුප්පුගේ පවන රළු විය (94), කේ. ඒ. ඩබ්ලිව්. පෙරේරාගේ ධවල පුෂ්පය (94), සිරිල් වික්‍රමගේගේ සිහින ලොවක්‌ (72) ඩොමී ජයවර්ධනගේ සිංගප්පූරු චාර්ලි (72) එස්‌. ජී. සමරසිංහගේ ආශා (76), ඔහු කැමරා අධ්යක්ෂණය කළ චිත්රපට අතරින් කිහිපයකි. ඔහු හොඳම කැමරා අධ්‍යක්‍ෂවරයා ලෙස ජනාධිපති සරසවි සහ ඕ. සී. අයි සී. ඇතුළු සම්මාන රැසක්‌ හිමිකරගෙන තිබේ.
එමෙන්ම ඔහු නිර්මාණය කළ සිගරැට්‌ කොටය (72) කෙටි චිත්රපටය ඉතාලියේ පොපොලි සිනමා උළෙලේ දීද " පිපෙන මල් (85) කෙටි චිත්රපටය මැනිලා සිනමා උළෙලේ දීද සම්මානයට පාත්ර විය. ඔහු මෙරට රූපවාහිනී ක්‍ෂේත්‍රය වෙනුවෙන්ද විශාල දායකත්වයක්‌ ලබා දුන්නේය.
"කෝපි කඩේ" ටෙලි කතා මාලාවේ ප්‍රථම කොටස පනස්‌ දෙක ධර්මාධිකරණය, සසලරුව, චල අචල, සනාථන කතන්දර ගමේ විත්ති, සිරි නිවස, රන් කිර සොයා වැනි නිර්මාණ රූපවාහිනියට නිර්මාණය කළ ඇන්ඩෲ ජයගන්න පුතුන් තිදෙනෙකුගේ පියෙකි. ඔහුගේ ආදරණීය බිරිය බර්නදෙත් තිසේරා මහත්මියද පිළිකා රෝගයට ගොදුරුව 1990 දී මිය ගියාය.
1972 වසරේදී ජාතික චිත්රපට සංස්ථාව විසින් චිත්රපට තාක්‍ෂණ ශිල්පීන් ලියාපදිංචි කිරීම සඳහා අයදුම්පත් කැඳවද්දී ඇන්ඩෲ ජයමාන්න මහතා චිත්රපට අධ්‍යක්‍ෂවරයකු, තිර කතා රචකයකු කැමරා අධ්‍යක්‍ෂවරයකු සංස්‌කරණ ශිල්පියෙකු සහ නිෂ්පාදන කළමනාකරුවකු ලෙස සංස්‌ථාවේ ලියා පදිංචි විය. එකී කාණ්‌ඩ පහ ඔස්‌සේ ලියාපදිංචි වූ මෙරට එකම පුද්ගලයා ඇන්ඩෲ ජයමාන්න මහතා ලෙසද සැලකේ.
.jpg)
.jpg)
‘තව මට සම්මාන එහෙම ලැබුණා. මම ඒකේ බරම සම්මානය තියා ගත්තේ මගේ ගෙදර දොර හුළඟට වැහෙන එක වලක්ව ගන්න. ඔහු පැවසූයේ සිනාසෙමිනි. ‘හැබැයි මට ජීවිතයේ ලැබිච්ච ලොකුම සම්මානය දුන්නේ ජයන්ත ධර්මදාස මහත්තයා. ‘මා හට නවලෝකය ගැන හෙළි කරන්නට කාලය පැමිණ ඇත.
‘මට දවසක් දරුණු හදවත් අමාරුවක් හැදුනා. ඉතිං මාව ගෙනත් තිබුණේ නවලෝක රෝහලට. මගේ පපුවත් කපලා දොස්තරවරු කිව්වා සැත්කම හදිස්සියි, හාර ලක්ෂ හැත්තෑ දාහක් හොයා ගෙන එන්න කියලා.
ඒ වෙලාවේ ඉඳලා තියෙන්නේ මගේ ගෝලයෙක් වෙච්ච දීප්ති විජේතුංගයි. මගේ පුතාගේ අතේ තිබිල තියෙන්නෙත් රුපියල් 70 යි. මගේ බැංකු පොතේ සන්තකේට තිබුණේ රුපියල් දහ දාහයි. ඉතිං කොහොමද හාර ලක්ෂ හැත්තෑ දාහක් හොයන්නේ. ඔය මොහොතේ තමයි දීප්ති, ජයන්ත ධර්මදාස මහත්තයාට කතා කළේ. එතුමාගේ පෞද්ගලික ගිණුමෙන් මුදල් ගන්න කියලා සැත්කම කරන්න කියලා එතුමා ඉස්පිරිතාලෙට දැන්නුවා’ ජයන්ත ධර්මදාස මහතා ගැන ඔහු කෘතවේදී වූයේ එසේය.
‘මම කලාව වෙනුවෙන් අන්තිම වතාවටත් යමක් කරන්න උත්සාහ කළා. ඒ මීගමුවේ පාසල් ළමුන් 200 ක් තෝර ගෙන පුවත්පත් කලාව, ඡායාරූප කලාව ආදී දේ උගන්වන්න. මම මගේ සැලැස්ම ඉදිරිපත් කළාම මට ලැබුණේ කුණුහරුප සංග්‍රහයක් විතරයි. ඔවුන් කිව්වේ ඔය සැලැස්ම ගිහින් ඇමැති බන්දුල ගුණවර්ධනට දෙන්න කියලා. බන්දුල මහත්තයා කොහොමත් මගේ ප්‍රඩියුසර්. ඔය වගේ පොඩි දෙයක් කරන්න මට බන්දුල ළඟට යන්න උවමනා නැහැ. ඒ මගේ අන්තිම උත්සාහය. මං මීට පස්සේ කලාවේ ඉන්නේ නැහැ.’
කලාකරුවා කොහොමත් සංවේදීය. කලාවේ අංශ පිරිහීම තුළ ජයමාන්නයන් කලාවෙන් විසි වී හමාරය. ඇන්ඩෲ ජයමාන්න චිත්රපට සංස්ථාව තුළ වැඩිම අංශ ගණනක් සඳහා ලියා පදිංචිය ලත් කලාකරුවෙක් බව ප්‍රත්‍යක්ෂ වන්නකි.
ඒ කැමරා අධ්යක්ෂණය, අධ්යක්ෂණය, සහාය අධ්යක්ෂණය, වේශ නිරූපණය, සංගීත අධ්යක්ෂණය ආදී නේක විධ කටයුතු කෙරෙහිය.
එනිසාම හෙතෙම දුර්ලභ පුද්ගලයෙකි. ඔහු සෑම වැඩක් අවසානයේදීම බලාපොරොත්තු වූයේ එක් දෙයකි. ඒ මීගමුවට යාම සඳහා බසයේ අසුනක් පමණි.
විශේෂ ස්තුතිය – දීප්ති විජේතුංග
............................................................................................................................
මා බෙහෙවින් ගරුකරනා පුද්ගලයෙකුගේ අදහස්...
චිත‍්‍රපටයක් බලන්න ඕන කියලා හිතලා සිනමා ශාලාවකට යන්න හදද්දී මගේ මිත‍්‍රයෙක් කීවා මම ඔයාට සල්ලි දෙන්නම් ගෙදර ඉන්න කියලා...
අද චිත්රපට -ටෙලි නාට්‍ය හැදෙන්නේ දඩි බිඩියේ
ඇන්ඩෲ ජයමාන්න
ඔහුගේ දායකත්වය සිංහල සිනමාවට නැතුවම බැරි යුගයක් තිබිණි. වරෙක ලාංකීය සිනමා අධ්‍යක්‍ෂකවරුන් රැසකගේ සිනමා නිර්මාණ පිටුපස කැමරාව වත්තන් කරගත් මේ සොඳුරු මිනිසා එදා මෙදා තුර රිදී තිරයට එක්කළ සිනමාපට ද විශාලය.
ඔහුගේ කලා දිවිය දශක පහකට ආසන්නය. ‘හාරලක්‍ෂය, හඳයා, හංසවිලක්, තුන්වැනි යාමය, සතිපූජා, සුද්දිලාගේ කතාව, සෙයිලම, සිරිමැදුර, විසිදැල, මංගල තෑග්ග, ජුලියට්ගේ භූමිකාව ඇතුළු සිනමාපට රැසක කැමරා අධ්‍යක්‍ෂකවරයා ද ඔහුම විය.
එසේ හෙයින් වසරේ හොඳම කැමරාකරණය වෙනුවෙන් OCIC, සරසවි, මෙන්ම ජනාධිපති සම්මානයට ද ඔහු පාත්ර විණි. ඒ එදාය. දශක පහක් ගෙවුණ ද මෙතරම් නිර්මාණ කරණයේ නියැළුණු ඔහු අද හා හූවක් නැති තරම්ය.
මොහොට්ටිගේ දොන් ඇන්ඩෲ ෆීලික්ස් ජයමාන්න නොහොත් ඇන්ඩෲ ජයමාන්න නම් ප්රවීණ සිනමාවේදියා හා අප සංවාදයකට එළඹුණේ මේ නිහඬතාවය බිඳ දැමීමේ අරමුණෙනි.මොනවද ඔබ මේ දවස්වල කරන්නේ කියන තැනින් අපි පටන් ගමු.
ඇත්තටම මේ දවස්වල කලා කටයුතු නම් කිසිම දෙයකට සම්බන්ධ වුණේ නැහැ. මගේ හිතේ අදහසක් තියෙනවා ටෙලිනාට්‍යයක් කරන්න ඕන කියන දේ.
නමුත් මේ කාලය ඒ කටයුත්තට එතරම් යහපත් නැහැ කියලයි මට හිතෙන්නේ. දැන් මගේ ළමයින් තුන්දෙනාම විදේශගත වෙලා. මම මගේ ගම් පළාත මීගමුවට වෙලා සුළු වශයෙන් වාර්තා වැඩසටහන් කරගෙන ඉන්නවා.
නමුත් ඔබ සම්මානයට පාත‍්‍රවුණ සිනමා වේදියෙක්. මෙතරම් අත්දැකීම් ඇති ඔබ නිහඬවම කලාවෙන් ඈත්වීම සාධාරණ නැහැ කියලයි මට හිතෙන්නේ.
ඔව් ඒක හොඳ ප‍්‍රශ්නයක්. මම වැඩකරන ක‍්‍රමයක් තියෙනවා. නමුත් අද මේ බොහෝ දෙනෙක් කටයුතු කරන ආකාරය ගැන ලොකු කලකිරීමක් තියෙනවා. අද මොකක්ද චිත‍්‍රපටයක් ටෙලිනාට්‍යයක් කරනවා කියන්නේ දවස් දෙකෙන් තුනෙන් ඉවරයි.
මුල් කාලයේ මට මතකයි අපි හවසට එකතුවෙලා අධ්‍යක්‍ෂක, නිෂ්පාදක, නළුනිළියන්, කැමරාමන් හැමෝම එකතුවෙලා නිර්මාණය ගැන කතා කරනවා.
හෙට දවස ගැන සැලසුම් කරනවා. සිනමා රූපයක් ගන්නවා කියන්නේ මඟුල් ගෙදරක ඡායාරූප ගන්නවා වගේ වැඩක් නෙවෙයි.
විශේෂයෙන්ම කැමරා ශිල්පියාට තිරනාටකය පිළිබඳ දැක්මක්, ජීවිතය ගැන දැක්මක් අධ්‍යක්‍ෂකවරයාගේ දර්ශනය පිළිබඳ දැක්මක් තිබිය යුතුයි. නමුත් අද එවැනි තත්ත්වයක් නැහැනේ. ඉතිං කොහොමද ඒ අය එක්ක වැඩ කරන්නේ.
ඔබ කියන විදිහට මේ කිසිම දෙයක් සිදු නොවුණත් අද බොහෝ සිනමාපට ටෙලිනාට්‍ය බිහි වෙනවනේ.
හැබැයි ඒවා දිහා බලද්දී තේරෙනවා නිර්මාණයේ තරම. අද රූපවාහිනිය කියන දේ එෆ්.එම්. රේඩියෝවක් වගේ වෙලා. හැබැයි අදට වඩා බොහෝ දෙනෙක් කතා කරන්නේ මුල් කාලයේ කළ ටෙලිනාට්‍යයනේ.
ඒ වායේ තිබුණා මේ නිර්මාණාත්මක කම. ඉස්සර චිත‍්‍රපටයක් කරලා අධ්‍යක්‍ෂක හෝ ඒ ශිල්පීන් සිනමා ශාලාව අසලට ගිහින් ඉන්නවා මිනිසුන් කියන්නේ මොකක්ද කියලා අහගෙන ඉන්න. හේතුව මේ මිනිසුන්ගේ කටෙන් එළියට එන වචනය ඒ නිර්මාණකරුවන්ට කෝටියක් වටිනවා. මේ ප‍්‍රතිචාර පුදුම විදිහට ඊළඟ නිර්මාණ වලට උත්තර සපයනවා.
යම් කලකිරීමකින් ද ඔබ කතා කරන්නේ.
කලකිරීමක් නෙවෙයි දුකයි. මුල් කාලයේ චිත්රපට හැදුනේ උළෙලවල් සඳහා නෙමෙයි ජනතාවටයි. ගීතයක් පවා ලියැවුණේ හේතුවක් ඇතිව. බලන්න ගායකයෙක් විදිහට ගත්තම ජෝතිපාල අදටත් ජනපි‍්‍රයයි.
මේක සිනමාවේ රූපවාහිනියේ පමණක් නෙවෙයි සමස්ත කලාවෙම සිදුවෙලා තියෙන දෙයක්. හොඳ කෙටිකතාවක් නවකතාවක් මෑත කාලයේ බිහිවෙලා තියෙනවද බලන්න. ඇති අතේ ඇඟිලි ගාණටත් වඩා අඩුවෙන්. අතීතය ගැන කතා කරද්දී විශාල කලා ලෝකයක් තිබුණේ.
සේකර මහත්මයලා, සිරිල් බී පෙරේරා වැනි අයගේ ආභාෂය අත්දැකීම් ගනිද්දි අපි මොන තරම් නිර්මාණාත්මක වුණාද? මම උදාහරණයක් කියන්නම් අපේ පැරැණි රංගන ශිල්පියෙක් මේ මෑතකදී මට කියනවා අපි ෂූටිං ඉවරවුණාම කැමරා පෙට්ටිවලට කැමරා ලයිට් පැක් කරනවා වගේ වාහනවලට දාලා එහෙට මෙහෙට යවනවා කියලා.
මුල් කාලයේ එහෙම නැහැ ෂූටිං ඉවරවුණත් අපි නිර්මාණය ගැන කතා කරනවා.
සුමිත්ත අමරසිංහ, ඩී.බී. නිහාල්සිංහ, ඩොනල්ඩ් කරුණාරත්න, විලී බ්ලේක් වැනි එවක නමගිය කැමරා ශිල්පීන් අතර ඔබත් එක් පුද්ගලයෙක්. මේ අතීතය ගැන සිහිපත් කළොත්.
මේ හැම කෙනෙක්ම හොඳ අවබෝධයකින් සිනමාවට අවතීර්ණ වුණ අය. මට මතකයි මුල් කාලයේ යම් යම් නිර්මාණ සඳහා මට කැමරාව මෙහෙයවන්න දුන්නත් හරියට මම ඉගෙන ගන්නකම් ඒ දේ කළේ නැහැ.
‘හාරලක්‍ෂය’ චිත‍්‍රපටයට මට කතා කරද්දී මට ඒ අභියෝගය භාරගන්න පුළුවන් තැනක හිටියේ. කැමරා ශිල්පියෙක් වුණා කියලා ඔහු කැමරාව පිටුපස හිටියට වැඩක් නැහැ. තිර නාටකය, ආලෝකය, සංස්කරණය, චරිත නිරූපණය මේ සියලු දේ පිළිබඳ අවබෝධයක් තියෙන්න ඕන. අද වෙන්නේ මොකක්ද ෆොටෝ ටිකක් එකට එකතු කරලා ගැට ගහන එකනේ.
ඔබ හරහා බිහිවුණ බොහෝ නිර්මාණකරුවන් ඉන්නවා. බොහෝ පාඨමාලා කැමරාව, සංස්කරණය, රූපවාහිනිය, සිනමාව පිළිබඳ ඔබ කළා. ඒ හැමදේම ඇන හිටියද?
(සිනාසි) මම පාඨමාලා කළා නම් තමයි. ඒ හරහා බිහිවුණ ගොඩක් දෙනෙක් අද වෘත්තිය මට්ටමේ නියැලිලා ඉන්නේ. නමුත් පහුවෙනකොට අපට වෙච්ච දේ තමයි අපි කැමරාව ඉගැන්නුවට පස්සේ කිසි කෙනෙක් පංතියට එන්නේ නැහැ.
එතනින් පස්සේ ඒ අය ඉගෙන ගෙන ඉවරයි කියලයි හිතන්නේ. සංස්කරණය, රංගනය, පිටපත් රචනය මේ කිසිම දෙයක් දන්නේ නැතුව කැමරාව අතට අරන් වැඩට බහිනවා. මං හිතන්නේ අපි තේරුම් ගන්න ඕන කැමරාවට මොළයක් නැහැ අපේ මොළයයි එතෙන්ට දාන්න ඕන කියන දේ.
අද තාක්ෂණය එන්න එන්නම දියුණුයි. මේ දියුණු තාක්ෂණය සිනමා කැමරාව පිටුපසත් තියෙනවා නේද?
සත්තකින්ම. මොන දේ දියුණු වුණත් කැමරා ශිල්පියාට ඇහැක් විතරක් තිබිලා මදි. ඔහුට හොඳ දැනීමක්, කන්දෙකක්, ඉවක් අවබෝධයක් තියෙන්න ඕන. අද අපි තරග කරන්නේ මේ මොහොතේ ඇමරිකාවේ ශිල්පීන් හදන රූප රාමුත් එක්ක කියන දේත් අමතක කරන්න හොඳ නැහැ.
ඔබ අවසන් වරට කැමරා අධ්‍යක්‍ෂණයෙන් දායක වුණේ ‘එක මලක පෙති’ චිත‍්‍රපටයට. හොඳයි ඔබ මෑතකදී නැරඹූ චිත්රපටය ගැන කතා කළොත්.
‘එක මලක පෙති’ චිත‍්‍රපටයට දායක වුණාට පස්සේ තවම මම සිනමා නිර්මාණයකට දායක වුණේ නැහැ. ඒ වගේමයි පසුගිය මාස දෙක තුන තුළ චිත‍්‍රපටයක් නම් බැලුවේ නැහැ යම් යම් පෞද්ගලික වැඩකටයුතු නිසා. මේ මෑතකදී කොහොම හරි චිත‍්‍රපටයක් බලන්න ඕන කියලා හිතලා සිනමා ශාලාවකට යන්න හදද්දී මගේ මිත‍්‍රයෙක් කීවා මම ඔයාට සල්ලි දෙන්නම් ගෙදර ඉන්න කියලා.
ඔබේ පුතාලත් කලා නිර්මාණ සඳහා දායකත්වය ලබා දුන්නත් අද ඔවුන් විදේශගත වෙලා.
ඇත්ත පුතාලා තුන්දෙනාම මාත් එක්ක වැඩකළා. නමුත් යම් යම් හේතූන් මේ ක්‍ෂේත‍්‍රයේ ඇස ගැටුණ නිසා එයාලට මේක එපාම වෙලයි විදේශ ගතවුණේ. මුල් කාලයේ අපට තිබුණ වගේ පරිසරයක් ඒ අයට නැහැ.
අර කතාවක් තියෙනවනේ “චිත්රපට කරන එක නම් හොඳයි හැබැයි බත් කන්න රස්සාවකුත් කරපං පුතේ” කියලා. ඉතිං ඒ අය විදේශගත වෙලා කලාවෙන් ඈත්වීම ගැන දුකක් මට නැහැ.
My first tv drama working still.with me Mr:Andrew Jayamanna and Laxman Mattumagala..1985
Sumith Dias
My first tv drama working still.with me Mr:Andrew Jayamanna and Laxman Mattumagala..1985
Sumith Dias
Post a Comment